21 marca 2011r.

Jestem jak zawsze na placu zabaw. Pogoda, która jeszcze dwa dni temu sprawiła nam takiego psikusa, dziś rozgrzewa nas promieniami Słońca. Zaiste piękny jest ten pierwszy dzień wiosny, a okolica nad wyraz malownicza. Dziś prawie wszyscy są dużo wcześniej, bo szkoły porobiły jakiś dzień patrona, a tak poza tym, jest dzień wagarowicza. Niektórzy chłopcy podtrzymują tę tradycję. Pamiętam jak dziś, że kilkanaście lat temu sam dbałem o rozwój tej tradycji i nawet z kolegami ją urozmaicaliśmy. W podstawówce pojechałem z dwiema koleżankami na stopa do Katowic, co uważam za wyczyn, a w szkole zawodowej poszliśmy się kąpać nad rzekę Wisłę. Ech, to były czasy! Dziś wszyscy chcą ogniska, mimo błota i tego, że tak naprawdę nic nie mamy. Ustaliliśmy grafik. Do 15.30 gramy w olimpiadę i w pańdziolinę, a potem robimy ognisko. Czas na boisku nie był tylko czasem gry, ale także został wypełniony opowieściami, co kto dzisiaj robił i jak spędził to dopołudnie. Gdy minęło kilka minut po 15.30 ruszyliśmy w stronę powoli zachodzącego słońca. W parku podzieliśmy się na dwie grupy: jedna odpowiedzialna za zaopatrzenie, a druga za przygotowanie ogniska i nazbieranie drzewa. Gdy wracaliśmy ze sklepu, ku mojemu zdziwieniu ogień płonął już na dobre. Myślałem, że chłopaki nie dogadają się i nie uda im się tego zrobić tak szybko. Gdy rozdzieliliśmy się, to nas nie było jakieś 15-20 minut i oni także jeszcze musieli dojść na miejsce. Punkt, jaki wybraliśmy ostatnio wracając z placu zabaw, to hołda, która za kilka tygodni zniknie. Trwają na niej intensywne prace. Na szczęście został jeszcze spory kawałek i mnóstwo suchego drewna. Było nas dziewięcioro, ale po chwili doszedł do nas J. Nie tracąc czasu zabraliśmy się za pieczenie. Tępo i szybkość, z jakim upiekli i zjedli kiełbaski, zdziwiła mnie. Dwa bochenki chleba, ale zamiast ryb, duże kiełbaski smakowały wszystkim. Oczywiście była walka o dwie ostatnie kiełbasy, ale tym razem nie było żadnych ofiar. Posiedzieliśmy, powygłupialiśmy się i na koniec zgasiliśmy dopalające się ognisko. Droga powrotna była cięższa, nie tylko z powodu pełnych brzuchów, ale także trudno było się nam rozejść.

W drodze powrotnej chłopcy wpadli na pomysł zagrania w chowanego z piłką. Dziwna gra, ale ubaw był po pachy. Ten, kto szuka, musi najpierw zajść po wykopaną piłkę, a uczestnicy w tym czasie się chowają. Gdy złapie piłkę, musi wrócić do miejsca skąd została wykopana tyłem i nie patrząc. Miejscem zaklepywania jest piłka. Jeśli ktoś z chowających się zdąży dobiec do piłki, może znów ją wykopać. I tak graliśmy do 18.00. Wróciłem do domu szczęśliwy, że udało nam się zorganizować nasze pierwsze ognisko i to bez noża ani gazety.