Co ja się będę produkować, skoro nasza wolontariuszka, Paulina Wadowska, wszystko pięknie i szczegółowo opisała dla nas (i dla Was) w raporcie. Po prostu przeczytajcie relację, którą znajdziecie poniżej, a za którą serdecznie jeszcze raz dziękujemy =)
W Międzynarodowym Dniu Dzieci Ulicy – 12 kwietnia - bytomska Grupa Pedagogów Ulicy UNO z Centrum Misji i Ewangelizacji Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP zorganizowała konferencję „Od obserwacji do relacji. Streetworking wśród dzieci i młodzieży marginalizowanej społecznie”. Celem konferencji było przybliżenie wszystkim uczestnikom założeń pracy street-workera oraz problemu marginalizacji wśród młodych ludzi.
W spotkaniu wzięło udział ponad 90 osób, co potwierdziło duże zainteresowanie zaproponowaną tematyką. Byli przedstawiciele samorządu, oświaty, policji, specjaliści terapii uzależnień, wieloletni praktycy pracujący w organizacjach pozarządowych, pedagodzy, trenerzy rozwoju osobistego i wiele innych osób, które na co dzień pracują z dziećmi i młodzieżą marginalizowaną społecznie. Zebranych powitali: diakon Paweł Gumpert, zastępca dyrektora CME; Aneta Latacz, zastępca prezydenta Bytomia i Jarosław Więcław, naczelnik bytomskiego Wydziału Polityki Społecznej.
Pierwszym prelegentem był komisarz Paweł Warchoł, który ukazał skalę zjawiska przestępczości nieletnich w województwie śląskim w latach 2014-2015. Według danych statystycznych przestępczość wśród nieletnich i dorosłych sukcesywnie maleje (w ciągu ostatnich pięciu lat spadła o 10 %), jednakże wpływ na takie wyniki ma także zmniejszenie się liczby młodzieży, a co za tym idzie również osób, które powodują wzrost wskaźnika przestępstw.
Wiedzą dotyczącą warsztatu pracy streetworkera podzielił się z uczestnikami konferencji dr hab. Maciej Bernasiewicz, pedagog i socjolog z Katedry Pedagogiki Społecznej Wydziału Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Śląskiego. Maciej Bernasiewicz zwrócił uwagę, iż każdego człowieka jest w stanie zmienić choćby jedna osoba, gdyż „człowiek jest bez przerwy przez ludzi stwarzany”. W pracy streetworkera taką moc ma szczególnie język, sposób w jaki mówi się do dziecka, ton głosu, pochwały, postawy (cierpliwość, zainteresowanie, odpowiedzialność, słowność etc.), własny wizerunek (sposób ubierania się, dbania o własny wygląd) oraz świat wartości, którym kierują się streetworkerzy. Ważne w tej pracy jest również kreowanie nowych doświadczeń społecznych oraz pamiętanie o celowości podejmowanych działań, jaką jest zachęcenie dzieci i młodzieży z którymi pracuje się na ulicy, do uczestnictwa w zajęciach na świetlicy, ogniskach etc.
Tomasz Szczepański, pedagog, pracownik socjalny, pracujący aktywnie od 20 lat na rzecz streetworkingu w Polsce skupił się na praktycznej stronie streetworkingu, dzieląc się z gośćmi wieloma ciekawymi refleksjami na temat tworzenia dobrej diagnozy – konieczności wysłuchania dziecka, odkrywania zasobów młodego człowieka, odkrywania celowości tej pracy – zmiana ich zachowania, myślenia, ukazanie im „innego świata”, wzbudzanie motywacji wewnętrznej a nie przymuszanie. Wieloletnia praktyka w zawodzie streetworkera ukazała, iż nastąpiła potrzeba standaryzacji tej pracy. W Warszawie udało się to dzięki otwartości osób z różnych środowisk – pracowników socjalnych, kuratorów, pedagogów. Streetworkerzy zrozumieli, iż system nie jest zły, należy wśród takich osób szukać sojuszników, gdyż tak naprawdę „wszyscy strzelają do tej samej bramki”.
Tomasz Szczepański, pedagog, pracownik socjalny, pracujący aktywnie od 20 lat na rzecz streetworkingu w Polsce skupił się na praktycznej stronie streetworkingu, dzieląc się z gośćmi wieloma ciekawymi refleksjami na temat tworzenia dobrej diagnozy – konieczności wysłuchania dziecka, odkrywania zasobów młodego człowieka, odkrywania celowości tej pracy – zmiana ich zachowania, myślenia, ukazanie im „innego świata”, wzbudzanie motywacji wewnętrznej a nie przymuszanie. Wieloletnia praktyka w zawodzie streetworkera ukazała, iż nastąpiła potrzeba standaryzacji tej pracy. W Warszawie udało się to dzięki otwartości osób z różnych środowisk – pracowników socjalnych, kuratorów, pedagogów. Streetworkerzy zrozumieli, iż system nie jest zły, należy wśród takich osób szukać sojuszników, gdyż tak naprawdę „wszyscy strzelają do tej samej bramki”.
Monika Pleszewska, pracownik Katolickiego Ośrodka Wychowania i Terapii Młodzieży „Nadzieja” opowiedziała o uzależnieniach behawioralnych, podkreślając jak ważna u dziecka w procesie leczenia z uzależnienia jest jego relacja z rodzicem.
Tematykę uzależnienia podjął także Karol Walas, przybliżając świat gier. Ciekawe było odpowiedzenie sobie na pytania: Z jakiego powodu gry są dla dzieci, aż tak interesujące? Dlaczego dzieci denerwują się, gdy rodzic nagle przerywa im granie? Co robią producenci gier, aby przyciągnąć młode osoby do takiego, a nie innego spędzania czasu wolnego? Co może zrobić rodzic, aby kontrolować granie dziecka, a jednocześnie nie zakazywać mu całkowicie zaprzestania wykonywania tej czynności? Swoje wystąpienie Karol Walas zakończył stwierdzeniem: „Nie my jesteśmy żeby nas kochano, ale żebyśmy kochali. Kochajmy dzieci takie jakie są, nawet w sieci”.
Następnie pracę streetworkera Grupy Pedagogów Ulicy UNO z Bytomia przybliżyła Monika Cieślar – pedagog w zakresie pracy socjalnej i magister teologii ewangelickiej. Zapewne duże wrażenie mogło sprawić na gościach ogrom działań zrealizowanych przez tą grupę, ich zaangażowanie w pracę z dziećmi, a także chęć ciągłego rozwoju zarówno w podejmowaniu nowych działań, jak i polepszaniu warsztatu pracy streetworkerów.
Tematykę uzależnienia podjął także Karol Walas, przybliżając świat gier. Ciekawe było odpowiedzenie sobie na pytania: Z jakiego powodu gry są dla dzieci, aż tak interesujące? Dlaczego dzieci denerwują się, gdy rodzic nagle przerywa im granie? Co robią producenci gier, aby przyciągnąć młode osoby do takiego, a nie innego spędzania czasu wolnego? Co może zrobić rodzic, aby kontrolować granie dziecka, a jednocześnie nie zakazywać mu całkowicie zaprzestania wykonywania tej czynności? Swoje wystąpienie Karol Walas zakończył stwierdzeniem: „Nie my jesteśmy żeby nas kochano, ale żebyśmy kochali. Kochajmy dzieci takie jakie są, nawet w sieci”.
Następnie pracę streetworkera Grupy Pedagogów Ulicy UNO z Bytomia przybliżyła Monika Cieślar – pedagog w zakresie pracy socjalnej i magister teologii ewangelickiej. Zapewne duże wrażenie mogło sprawić na gościach ogrom działań zrealizowanych przez tą grupę, ich zaangażowanie w pracę z dziećmi, a także chęć ciągłego rozwoju zarówno w podejmowaniu nowych działań, jak i polepszaniu warsztatu pracy streetworkerów.
Ostatnim prelegentem była Monika Szczepanik – pedagog i trenerka rozwoju osobistego, która w swym przemówieniu skupiła się na komunikacji opartej na „Porozumieniu bez Przemocy”. Ukazała główne założenia takiego porozumienia, między innymi: nasze własne potrzeby są tak samo ważne, jak potrzeby innych; wszyscy ludzie mają takie same potrzeby i inne ulubione strategie do ich zaspokojenia; ludzie chętnie przyczyniają się do dobra innych, o ile jest to ich własny wybór itd. Taka metoda komunikacji jest szczególnie ważna w przypadku pracy z dziećmi i młodzieżą marginalizowaną społecznie, ale także w każdych innych relacjach pomiędzy ludźmi.
Konferencję zakończyła debata - prelegenci i zebrani zastanawiali się nad rozumieniem stwierdzenia „tu i teraz” w kontekście pracy z dziećmi, odpowiedziano na pytanie związane z problemem jaki może/ale nie musi stanowić pasja dziecka do grania w gry komputerowe, podjęto dyskusję na temat superwizji streetworkerów, współpracy dzielnicowych ze streetworkerami oraz możliwości udostępnienia standardów pracy streetworkerów z Warszawy.
Koordynatorem spotkania była Gabriela Glajcar – pedagog, interwent; założycielka i członek zarządu dwóch organizacji pozarządowych działających w powiecie cieszyńskim, prezes Stowarzyszenia na rzecz Dzieci, Młodzieży i Rodzin „Bliżej siebie”.
Uczestnicy konferencji byli bardzo zadowoleni, szczególnie za względu na jej wymiar praktyczny. Konferencja stanowiła także okazję do rozmów pomiędzy przedstawicielami różnych organizacji, wymianą podejmowanych przez nich działań, obietnicą współpracy.
Paulina Wadowska (wolontariuszka Grupy Pedagogów Ulicy UNO w Bytomiu, studentka Uniwersytetu Śląskiego)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz