piątek, 26 marca 2010

22 marca 2010r.


Wreszcie wiosna. Miasto jest ożywione. Ludzie uśmiechnięci pędzą w tylko ich znanym kierunku. Idę ul. Jagiellońską na północ. Skręcam na wschód w Katowicką. Mijam pl. Gen. Sikorskiego gdzie znajduje się Opera Śląska. Podziwiam architekturę miasta. Na jednej z kamienic, jest balkon zdobiony dwoma posągami kobiet, które są zwrócona ku sobie i patrzą w dół na przechodniów. Dochodzę prawie do końca i skręcam na północ, by dojść do ul. Karola Miarki. Siadam na murku, koło garaży. Jestem tam razem z panem, który w cieniu garaży spożywa zimne piwko. Siedzimy tak chwilę, ja delektujący się wiosennym słońcem oraz mój sąsiad. To raczej ja dla niego jestem jakimś dziwadłem, który siedząc, jeszcze czyta. Wracając któregoś popołudnia do domu, przechodząc obok księgarni zachęcony plakatem, wszedłem i kupiłem reklamowaną książkę Kazimierza Kutza „Piąta strona świata”. Jest to mój pierwszy elementarz o ludziach ze Śląska. Tak od czasu do czasu, gdy się gdzieś na chwilę zatrzymuję (moja kondycja z każdym dniem się poprawia) czytam. Tak było i teraz. Mija 15 minut i doszedł mnie hałas dziecięcych zabaw. Na dachach garaży ujrzałem kilka głów. Migały raz z lewej raz z prawej. Garaże i kamienica znajdują się w sąsiedztwie linii kolejowych. Za nimi znajduje się teren po zamkniętej kopalni. Zastanawiam się jak się tam dostać. Od strony ul. Katowickiej chyba nie ma dojścia( jeszcze nie znalazłem). Od strony garaży nic nie widzę. Dobry widok na teren garaży zapowiada się z nasypu kolejowego. Idę na ul. Chorzowską, skręcam z chodnika i po kilku metrach jestem na nasypie. Za mną teren kopalni. Walące się budynki i ogromna przestrzeń porośnięta chaszczami i chwastami. Nie wchodzę na teren kopalni, choć ciekawość jest duża. A braki w ogrodzeniu zachęcają. To jest jedna z moich granic. Nie wchodzić na czyjś teren bez jego zgody. Kiedyś bym się nad tym zbyt długo nie zastanawiał. Młodość i ciekawość życia jest niesamowitą siłą. Widok jest niesamowity. Tak wielkiej, pustej przestrzeni nie widziałem jeszcze w żadnym innym mieście. Dzieciaków jest kilkoro. Grają w ganianego i widać stąd, że zabawę mają przednią. Jest to moje drugie miejsce, które będę częściej odwiedzał i obserwował. Obchodzę teren kopalni od strony północnej. Po niecałym kilometrze skręcam w ul. Dojazdową. Pozwałam się prowadzić człowiekowi, który przede mną idzie z psem. Schodzimy z drogi i idziemy przez stary teren kopalni. Dziś jest to puste miejsce, dobre właśnie na spacery i do wyprowadzania psów. Jest tu kilka ścieżek, przechodzimy przez tory i dalej już sam wychodzę na ul. Rostka gdzie znajduje się szereg czerwonych kamienic. Spotykam chłopaków kopiących piłkę o ścianę garaży. Małe dzieci szaleją na rolkach i rowerkach. Zatrzymuję się chwilę na obserwację i odpoczynek. Zastanawiam się, kiedy powinienem nawiązać pierwsze kontakty. Robię szybką listę rzeczy, które będą mi potrzebne(wizytówki, ulotki, zgody od rodziców, dziennik zajęć). Ciągle zastanawiam się nad kluczem, jakim się będę posługiwał przy budowie pierwszej grupy. Kto powinien być w grupie? Przecież nie powiem po kilku spotkaniach z dzieciakami, ty będziesz w grupie a ty nie! Jedno wiem, nie chcę być tym, który jest sprawcą wykluczenia społecznego, tym bardziej u dzieci, które już tak są wykluczone przez biedę, miejsce zamieszkania czy też swoje zachowanie. Czym dłużej chodzę po ulicach i podwórkach tym więcej pytań pojawia się w mojej głowie. Jedno wiem, projekt ma pomagać potrzebującym dzieciakom w spędzaniu swojego wolnego czasu i dać im możliwość uczestniczenia w rzeczach, do których teraz mają bardzo ograniczony dostęp.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz